بیا که بى‏ تو نه سحر را لطافتى است و نه صبح را صداقتى؛ که سحر به شبنم لطف تو بیدار مى‏شود و صبح به سلام تو از جا بر مى‏خیزد.

بیا که بى‏ تو آینه‏ ها، زنگار غربت گرفته‏ اند و قطار آشنایى‏ ها، فریاد غریبى مى‏کشد، هیچ کس حریم اطلسى‏ ها را پاس نمى ‏دارد و بر داغ لاله‏ ها مرهم نمی گذارد. بیا که بى‏ تو قنوت شاخه‏ ها، اجابتى جز غروب تلخ خزان ندارد.

 ای مهر بیکران بیا که بى‏ تو کدام دست مهر، سرشک غم از دیدگان یتیمان بر میگیرد؟ و کجاست آغوش مهربانى که دل‏هاى زخمى را به ضیافت ابریشمى بخواند.

 بیا که بى ‏تو آسمان دلم اسیر تیرگى هاست و هرگز ستاره امید در برج اقبال، رحل خوش بختى نمى ‏افکند.

اى آبِ آب، رودخانه‏ ها عطش دیدار تو را دارند و در بستر انتظار به سوى دریاى ظهور تو شتابان‏اند.

 قامتى به استوارى کوه، دلى به بیکرانگى دریا، طراوتى به لطافت سبزینه‏ ها، سینه ‏اى به فراخى آسمان‏ها و صمیمیتى به گرمى خورشید باید تا تو را خواند و کاروان دل‏ها را به منزلگاه امید کشاند. این همه را که اندکى بیش نیست، از دل شکسته‏ ترین منتظران تاریخ دریغ مدار، که ظهور تو اجابت دعای ماست.